असं म्हणतात एक स्त्री म्हणजे शक्ती, प्रेम, माया ह्यांचा मेळ असते. पण त्याचं बरोबर ही स्त्री त्यागाची मूर्ती सुद्धा असते. “जिला आयुष्याच्या प्रत्येक वाटेवर..; नाही, नाही… प्रत्येक पावलावर, काहीतरी त्याग करावाचं लागतो. कधी भावनांचा, कधी प्रेमाचा तर कधी-कधी स्वअस्तित्वाचाही.”
पण त्याग असो वा प्रेम, कितीही केलं तरी, तिच्याकडून काहीतरी कमी राहतंच.. कधी अपेक्षा तर कधी उपेक्षा.. दोन्हींच ओझं झेलत-झेलत, शेवटी काहीतरी राहतचं नाही का..!!
हातातली खेळणी लहान असतांना, खेळणी म्हणून खेळावी म्हटलं तरी, कोणीतरी असा एक असतोच; जो येऊन ह्या इवलूश्या जीवाला ऐकवून जातो, “हं.. करून घे सवय.. उद्या तुलाच करायचं आहे..!! आणि मग काय आहे ते हातातलं टाकून तो जिवं विचारात पडतो.., उद्याचं हे ओझं आजचं झेलावं लागणारं दिसतंय..!!!”
त्यागाची सुरवात खरंतर स्वतःहून होतंच नाही.. ती इतरांकडून अगदी सहज पण कणखरपणे करून दिल्या जाते. आणि मग एकामागोमाग एक त्याग हा सवयीचाच भाग होऊन जातो.
मुळात, त्यागासारखी सरळ,, पण जिद्दी बनवणारी गोष्ट सहानभूती नसून ताकद आहे., हेच हळू-हळू त्याग करताना एक स्त्री विसरते.. त्याग कधीही स्व:तवापासून लांब नेत असेल, तर तो वाईटच..!! मग तो आईने करायला लावू देत की इतर कोणीही..!!
त्याग करायला विरोध नाहीच आहे, पण तो का..? कुठे..? आणि कितपत करायचा, ह्याला मात्र मर्यादा हवी…
आणि हो.. मर्यादा म्हटलं की.. पुन्हा आलाचं की त्याग.. निदान ह्या काळात तरी, त्याग नावाचा कीडा लवकर दूर होईल असं दिसत नाही.. पण प्रयत्न केला तर, हळू हळू का होईना.. कमी मात्र नक्कीच होऊ शकेल..,
थोडक्यात काय तर, “त्याग हा तेव्हाच बरा.. जेव्हा तो अस्तित्व संपवणार नाही..!!”
– मराठी लेखणी
